Sightseeing Surabaya

Vandaag gaan we Surabaya wat nader verkennen. Surabaya toont wat moderner, schoner en westers dan menig andere Indonesische stad. Agus heeft voor ons de highlights van Surabaya opgeschreven. We bezoeken allereerst de dierentuin die enigszins bekendheid geniet vanwege de komodovaranen (= zeer grote reptielen) die ze huisvesten. Voor de rest hebben we toch vaak moeite met de zeer beperkte leefomgeving van de dieren. Vervolgens gaan we naar het House of Sampoernah, een fabriek waar met de hand sigaretten worden gemaakt. Als machines zitten dames hele dagen exact dezelfde handeling te verrichten en het is fascinerend om te zien.
We besluiten een museum te laten voor wat het is en besluiten een tochtje door de chinese en Arabische buurt te maken. Hoe anders kan het leven zijn!! In Chinatown komen we terecht op een grote vismarkt en je snapt werkelijk niet hoe en dat het georganiseerd is. Overal staan mensen met emmers, fietsen, karretjes vis te verkopen en dat midden op straat terwijl gewoon verkeer zich daar ook nog doorheen moet wurmen. Meest bizarre beeld was wel een man die net twee enorme pijlstaartroggen had gekocht en een poging deed deze in zijn fietstassen te proppen.
Aansluitend bevinden we ons in het Arabische gedeelte. We zijn overal al de attractie van de dag, maar hier spant het wel de kroon. Even ben ik bang dat wellicht Sabrina te aanstootgevend gekleed gaat (met haar onbedekte schouders en losse haar :) ) maar als we uiteindelijk bij een centraal gelegen moskee aankomen ben ik het die ík vriendelijk word verzocht me te verwijderen, omdat mijn korte broek niet over mijn knieën reikt… (mooi zoals je toch keer op keer verrast kan worden)
’s Avonds gaan we uit eten met Agus en de oudste zoon van het gezin Hugo. Met hen is het gezellig. We eten bij een groot Indonesisch restaurant in een winkelcentrum met een verscheidenheid aan verschillende gerechten en een gebrek aan sfeer. Wij ervaren dat wij de lokale eettentjes op straat toch gezelliger vinden…
Een ander merkbaar verschil is toch wel het verschil in welvaart. Waar we in Padang in een zeer bescheiden, maar warm en gastvrij onderkomen onthaald worden. Is hier toch een beetje de kooi van goud… Onze kamer wordt opgesierd door stijve, statige portretten van grootouders, maar ook in het gezin zelf is weinig sprake van uitwisseling van liefde. Men leeft merkbaar langs elkaar heen en het is meer een economische eenheid, dan een eenheid van liefde.