Balikpapan

We nemen het vliegtuig naar Balikpapan. Vanaf het vliegveld weer de sport om met publiek vervoer (geen taxi) in het centrum te geraken. Het grappige is dat als je aan de kant van een willekeurige doorgaande straat gaat staan, de angkots en opelets je zelf al toeterend benaderen. Niks haltes, roosters, vaste routes. Eenmaal goed aangekomen in het centrum blijkt het lastig een hotel te vinden. Veel hotels zijn al vol. Uiteindelijk komen we terecht bij hotel Aiqo. Een schoon hotel met warme douche en internet.
Waar we al rekening mee hadden gehouden wordt een beetje bewaarheid, Borneo vereist wat meer doortastend vermogen en inzet. Maar dat is ook wat wij willen, geen platgebaande paden (wat toch een gevoel was wat soms heerste in Sumatra) en geen ‘morguhh’ ’s ochtends voor je huisje.
’s Avonds eten we wederom op straat en Davids sambaltolerantie is weer wat hoger geworden. Veel winkels zijn ’s avonds open (het heeft iets weg van een badplaats) en je vindt er vaak verrassend leuke kleding. Nogmaals de maat is voor David vaak een uitdaging, maar er is veel en ook veel originele modellen. Balikpapan ligt aan de kust, maar er is weinig strand, wel een soort boulevard met tentjes. Ook is het keer op keer pijnlijk om vast te stellen wat voor een bende de mens van de natuur maakt.