Te voet van Nagarkot naar Dhulikhel

vr 23 aug
Ok, dit was dus een vergissing.

Onze wandeling begon voortvarend. We hadden een goed ontbijt, extra water en om 7:15 uur gingen we vol goede moed op pad. De backpacks voelden niet al te zwaar. Ons was verteld dat het 20-25 km is en dat je daar 6-7 uur (dat is inclusief rustpauzes) over deed. Tevens vertelde men dat Dhulikhel lager ligt dan Nagarkot en dat we dus meer zouden dalen dan stijgen.

Het was heel bijzonder om in die vroegte zo in de ongerepte natuur te lopen. De route is namelijk ongeschikt voor auto’s dus die komen we niet tegen. De temperatuur is heerlijk en we zijn opgetogen over onze eerste dag ‘trekking’. Ook een gids was niet nodig omdat de weg aangegeven staat en de route voldoende ‘bewoond’ is.

Al in het eerste deel van de tocht zat toch een pittige klim die de hartslag toch even doet oplopen. Maar de route is prachtig. Mystieke wolken, hoge rotswanden en exotische fauna omringen ons. Ook sluit vrij snel een zwerfhond bij ons aan, die de komende 4 uren onafscheidelijk met ons meeloopt.

Op de eerste top nog geen centje pijn en we verlaten het karrenspoor en we dalen middels een veelvoud van stenen treden af naar lager gelegen gebied. Een groep jongeren die we aan het begin hadden gezien, haalt ons in. We lopen verder en tegen 10:30 uur komen we op een cruciaal punt in het verhaal. We informeren naar de route en er zijn twee mogelijkheden: een gaat over een heuvel en de ander er omheen (die veel meer tijd in beslag zal nemen).

We besluiten voor de kortere route te gaan en ik weet dat ik nog dacht: dat ziet er als een pittige heuvel uit. Dames en heren, op deze heuvel zijn we echt stuk gegaan. De heuvel was zeer stijl en bestond uit ontelbare treden maar nu in stijgende richting. En er leek werkelijk geen einde aan te komen. Daarbij zit je ook nog op +2000m hoogte dus het zuurstofgehalte is aanmerkelijk lager. (of het lijkt alleen maar zo). De backpacks blijken nu echt veel te zwaar en het wordt een enorme beproeving. Regelmatig vervloek ik (David) het hotel vanwege de gebrekkige informatie, en mezelf om te denken dat we met weinig ervaring dit wel even konden doen. Met de moed der wanhoop zetten we door en godzijdank bereiken we op een gegeven moment de top van deze berg.

We strompelen door en komen bij een hutje waar de groep jongeren is neergestreken alsof Bairab er mee speelt (Bairab is Hindoe-duivel) komt er een hoosbui over ons heen, maar godzijdank hebben we dus beschutting.
We hebben een hartelijk gesprek met de jongeren en voelen ons weer wat opgewekter voor de rest van de reis.

De reis zou nog 2 uren duren en volgens mij snappen de Nepali het concept 'dalen' niet echt. Want hoewel de gastheer van het hutje ons verzekerde dat we toch alleen maar zouden dalen, blijken ook in deze laatste etappe zitten een paar cols van de buitencategorie. Sabrina blijkt aan het eind de sterkste van ons en informeert naar het dichtsbijzijnde guesthouse. Totaal uitgeput ploffen we neer en likken onze wonden.

Laat ik wel afsluiten dat het een bijzondere ervaring was. We hebben prachtige uitzichten gezien, we hebben een pad gelopen wat echt 'local' was en we hebben onze fysieke grenzen opgerekt!