Teachers Day

Soms zit je ineens in een situatie waarbij je denkt: wat als ik een andere beslissing had genomen, hoe zou het er dan nu uit zien? Dat had ik gisteravond. Het plan was namelijk om naar Beijing te gaan van donderdag op vrijdagnacht. Maar Helen (contactpersoon Happy kindergarden) had ons overgehaald om twee dagen later te gaan zodat wij bij de teacher’s day konden zijn (= een jaarlijkse feestdag speciaal voor de leraren). Zij was heel druk met de organisatie, had grootse plannen waarbij David en ik ook een rol móesten spelen. Haar overtuigingskracht was zo groot dat wij besloten om inderdaad op zondag naar Beijing te gaan in plaats van vrijdag. . .
De avond begon heel leuk! In een restaurant was een ruimte gereserveerd waar wij, in totaal met 60 personen, aan 5 tafels konden genieten van eten en wat vermaak in de vorm van spelletjes. David was de gastheer en Helen de gastvrouw. Samen stonden ze op het podium. Het was een superpaar om te zien. David heeft zelfs iedereen in het chinees (!) aangesproken. De directeur van de school was aanwezig en allerlei andere belangrijke chinese mensen. Iedereen was vrolijk en uitgelaten, we deden spelletjes op het podium, te gek om mee te maken!!! Ik heb hele leuke foto’s gemaakt. Toen ik ging eten hing ik mijn camera bij mijn tas, die over mijn stoel hing. Elke tafel kwam om beurten naar onze tafel om te toosten. Die gewoonte volgden wij ook en wij gingen met onze drankjes iedere tafel langs om te proosten, gàmbè in het chinees :)
Terug bij de tafel (je voelt het misschien al aankomen) bleken mijn camera en tas weg te zijn! Nadat David en ik zelf hadden gezocht hebben we Jesse (van de vrijwilligersorganisatie, zij was ook aanwezig) en Helen ingelicht. Gelijk was iedereen gealarmeerd! Nadat iedereen mee had helpen zoeken bleek al snel dat mijn spullen écht weg waren. Ik moest echt even naar buiten. Want los van het feit dat mijn spullen ordinair gejat zijn voelde ik me schuldig dat het feestje in de soep was gelopen. Jessie, Helen, twee andere leraren, twee mensen van het restaurant, David en ik gingen naar het politiebureau om aangifte te doen. Er werd volop gediscussieerd met de politie door ons groepje omdat zij de ernst van de situatie wilden aangegeven. Uiteindelijk resulteerde dat tot het doen van een aangifte in het chinees uiteraard met hulp van Helen, Jesse en een chinese leraar.
Wij moesten mee naar een kantoor boven in het gebouw terwijl David beneden op mij moest wachten. We kwamen in een shabby kantoor met een grote leren bank midden in de kamer. Daar omheen stonden bureaus waar we aan plaats namen. Het leek echt zo’n typisch amerikaans politiekantoor mede door de grote kop koffie die half leeg op het bureau van de desbetreffende agent stond. Aan de muur hingen flyers van de plaatselijke pizzakoerier, de stoel waar ik op zat was net iets te vies en de agent zat er slonzig bij. Toen werd het proces verbaal opgemaakt wat mijn chinese vrienden van me overnamen. Zij legden verhit uit wat er was gebeurd. De agent tikte alles netjes in, soms deed hij het verkeerd aan de reactie van Helen en Jessie te merken, en na een aantal ferme berispingen (neem ik aan) tikte hij het weer over. Uiteindelijk kreeg ik een document vol met chinese tekens. Dat was mijn aangifte, dat was mijn verhaal. Helen vertaalde het voor me en ik ondertekende het. ‘Klaar!’ zou je denken. Maar niets is minder waar.
Helen en de andere leraren bleken in hun eer aangetast te zijn. Dus zij gaven het restaurant de schuld. Zij beweerden zelfs dat het personeel waarschijnlijk mijn spullen gestolen zou hebben en ze wilden hun gelijk halen, koste wat het kost. De politie moest en zou meekomen naar het restaurant om een nader onderzoek in te stellen en Helen kreeg het nog voor elkaar ook! Bij het restaurant aangekomen bleek er een rechercheur (in burger) gearriveerd te zijn die het verhaal ook nog aanhoorde. De discussies liepen hoog op. Zo hoog dat Helen, de leraren, het restaurantpersoneel en de politie wederom terugkeerde naar het politiebureau om het een en ander eens goed uit te zoeken. Jesse vertelde ons dat de Kindergarden wellicht het restaurant gaat aanklagen en ze voor de rechter wil slepen. Tjemig, en dát allemaal vanwege mijn camera. Ik voelde me ineens erg klein. Maar goed, wij hoefden niet meer mee naar het politiebureau en gingen naar ons hotel waar we als een blok in slaap vielen. Doodmoe van alle gebeurtenissen.
Heb ik er spijt van dat we onze trip naar Beijing verzet hebben voor teacher’s day? Nee, want hoewel dit niet op onze Bucketlist stond is het wél weer een bijzondere ervaring en doet het ons beseffen dat het leven van de ene op de andere minuut ineens héél anders kan zijn. Het ene moment lig je in een deuk vanwege de chinese spelletjes, het andere moment zit je op een chinees politiebureau. Dat maakt het leven mooi! En spullen zijn maar spullen… dus vervangbaar. Wat wél jammer is, is dat David zijn gitaartalent niet heeft kunnen showen voor Mr. Ching, de directeur van de school. Daar zag hij heel erg naar uit ;-)
We lopen iets achter op het blog, maar die mooie momenten zullen we ook nog zeker opschrijven…